انقلاب مخملین، بهانه یا حقیقت؟

پس از انقلاب 57 و به ویژه با طولانی شدن جنگ سرکوب سیاسی و اختناق تا آنجا پیش رفت که جمهوری اسلامی آسوده‌خاطر به ترور مخالفان داخل و خارج از کشور بپردازد. با اتمام ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی و باز شدن موقت و نسبی فضای اجتماعی سیاسی کشور، شکل‌گیری نهادهای مدنی، در قالب ان‌جی‌اوها و اتحادیه‌ها و همچنین نشریات فراوان و نسبت به رقیبان راست‌گرای خود، پرطرفدار، ایرانی‌ها شمه‌ای از چگونگی شکل‌گیری یک جامعه چندصدایی را تجربه کردند. هر چند عمر اصلاحات با سرکوب و جنایت، ایجاد فضای وحشت و ضعف دولت خاتمی به سرعت به سر آمد و دستاوردی که رای‌دهندگان دوم خرداد انتظار آن را داشتند حاصل نشد، اما دست کم این فایده را داشت که جامعه نوعی دگراندیشی را نسبت به وضعیت خویش درک کند. نتیجه آن که، امروز با وجود سرکار آمدن دولت تندرویی چون احمدی‌نژاد همچنان اعتراضات مدنی – البته بدون حمایت روزنامه‌ها و عموما بدون پوشش خبری گسترده جهانی – ادامه دارند. تفاوت دو سال اخیر با دوره خاتمی در این است که برخورد با تحرکات اجتماعی با سر کار آمدن دولت احمدی‌نژاد وجهه قانونی یافته و اگر سابقا از گروه‌های فشار برای ویران کردن خوابگاه دانشجویان و ضرب و شتم مردم در خیابان استفاده می‌شد، امروز نیروی انتظامی رسما به سرکوب و برخورد می‌پردازد. در همین لحظه که این مطلب نوشته می‌شود از جنبش زنان دست کم دو تن و از صنف معلمان چندین تن در زندان هستند. اعتراضات کارگری هنوز آرام نگرفته است و دانشجویان نیز کماکان در حال هزینه پرداختن هستند. هرچند، این شدت عمل همواره به نوعی سرپوش داشته و توجیه شده است. برای نمونه، تجمع‌کنندگان 22 خرداد 85 در میدان هفت‌تیر طوری از جانب نیروی انتظامی معرفی می‌شدند که گویی جمعیت انبوه آنجا همگی مفسدان اجتماعی هستند و وظیفه پلیس نیز باتوم کوفتن بر سر آنان. همین تهمت‌ها امروز به اتهامات "اقدام علیه امنیت ملی" تبدیل شده است. ادامه مطلب...

با نان و پنیر مشترک شوید تا مطالب آن برایتان ارسال شود